Als je iets organiseert, ziet dat er uit alsof het niet veel werk heeft gekost. De badges liggen klaar, de stoelen staan rij aan rij, de garderobe is dichtbij, de koffie en thee is warm en de vlaai is vers. Een kabouter kon het allemaal hebben geregeld. Helaas bestaan die echt niet en moet je alles zelf doen. Het is een kwestie van alles driedubbel checken, goed afspreken, 3 keer bevestigen per mail en telefoon en ook nog het liefst in een echt gesprek en dan verloopt nog niet alles altijd even vlekkeloos. De techniek qua beamers, filmpjes uit Powerpoint presentaties die door moeten linken naar YouTube en dat nooit doen en altijd vastlopen, laat ik even buiten beschouwing.
Zo hadden we eens een bijeenkomst in een mooi hotel-restaurant. Alles stond klaar, de eerste spreker van die ochtend begon. En na een paar minuten ging de stofzuiger aan in de ontbijtzaal. Dat bleek de zaal naast de onze te zijn en de kruimeltjes van de broodjes werden weggezogen.
In mijn carrière als communicatiemedewerker/adviseur en wat je dan al niet allemaal doet, heb ik menig evenement georganiseerd. En er zijn zo van die dingen die je altijd bij zullen blijven. Misschien ook omdat het gebeurd is, toen ik nog niet zo lang werkzaam was of omdat te absurdistisch was.
Na te vragen of ze daar even mee konden wachten (de gasten hadden nog niks door) probeerden we ons als organiserend team te ontspannen. Voor even. De glazenwassers waren die dinsdagochtend besteld en gingen als in een Coca Cola Light Break reclame alle ramen wassen. Iedereen afgeleid, lachen, fluisteren met elkaar en wijzen naar de mannen op de ladders . Die helaas niet de looks hadden. Deze zaal had veel ramen, heel veel ramen.
Na een uur toen ook dat karwei was geklaard, kwam er een vrachtwagen het plein opgereden om een winkel te bevoorraden. Hij reed achteruit. Net niet door dat net gewassen raam. Hilariteit alom, een hartverzakking voor ons als organiserend team. Inmiddels werden we melig van de ellende. Onze teamleader vond het ondanks deze dingen perfect georganiseerd en trakteerde op de lunch. Daar bestelde één van ons thee. Wat kan daar nu mis mee gaan? Nou, er zat een rups in de thee! Dit verzin je allemaal niet. We verslikten ons van het lachen.
Diezelfde week werd er een bloemetje bezorgd door de locatie met de oprechte excuses, ook namens de ramenwasser. Dat vergoelijkt veel! En zo hebben we de Wet van Murphy getrotseerd.
