Eén van mijn goede voornemens is meer rust nemen. Op reis. Dat wil ik bij de volgende reis naar Singapore gaan toepassen. Ik ga met mijn verwekkers deze stad bezoeken en dat staat normaal garant voor het behalen van de 100 km op de stappenteller, in een week tijd. Ik heb het niet van een vreemde. Ik heb een vader die 2x per week 18 km loopt en volleybal speelt en een moeder die 3x per week in de fitness te vinden is en de nodige kilo’s omhoog tilt. En dan heb je mij.
Dan zou de komende reis naar Singapore er normaliter zo uit zien. Van wijk naar wijk lopen, een stadswandeling doen, door de wetlands hiken. Een street art route gaan lopen die ik op internet heb gevonden. En zo komt er van rust nemen weinig tot niets terecht. Alle interessante musea worden bezocht, alle mooie plekken bekeken, de licht- en watershows by night zijn al ingepland en ga zo maar door. Oh ja, ik vind vast nog wel een mooie muziek- of theatervoorstelling om ’s avonds te bezoeken. Het ontbijt, de lunch en het avondeten zijn de enige momenten van rust.
Mijn afgelopen reis naar Amerika was wel het toppunt van jakkeren. In 26 dagen tijd hadden we 8200 kilometer op de teller. Een afstand van Sittard naar Mumbai. Do I need to say more?
De thuisblijvers kregen spontane hyperventilatie als ze op Facebook en Polar Steps zagen en lazen wat we op één dag gezien, gereden en nog meer gezien hadden. Dat alle view points werden aangedaan, dat alle wandelroutes werden gelopen, alle scenic routes werden gereden en alle wegen door alle Nationale Parken werden doorkruist met als toppunt, het 3x rijden van de Tioga Pass in Yosemite Park. Even om de niet VS-ganger een beeld te geven. Een enkele reis Tioga Pass is 140 km door de bergen. We kregen als tip om deze zeker eens te rijden, maar om dat nu 3x te doen….Dan reed ik in de haarspeldbochten zo’n 20-30 km/h, het maximale tempo dat je kunt halen. Onderwijl werd me gevraagd om nog even de foto’s te bekijken op het schermpje van de camera in de meest scherpe bocht (waarschijnlijk om tijd te winnen werd dat niet op een later moment gevraagd) en toen ik zei dat ik dat liever op een veiligere plek deed, was het antwoord:” Ja, jij kunt ook niet autorijden.”
Het tempo van de reis was zo extreem hoog dat als ik als hint zei: ’Oh kijk!! Een German Bakery om lekker Käsekuche te eten met een cappuccino erbij!” mijn reisgenote met 100 km/h door de bebouwde kom scheurde, de hint niet oppikte en de voetgangers verbouwereerd op de stoep bleven staan om te kijken welke onverlaat zo hard door hun stad reed. Als ik eens kon lunchen, was dat een ongekende luxe.
Dat ga ik komende maand anders doen. Er worden genoeg smikkel-momenten ingebouwd. Het ontbijt wordt rustig genuttigd. Ik ga warempel misschien wel uitslapen tot 7.30-8.00 uur om de dag op mijn gemak te starten. Afhankelijk van hoe de jetlag valt. Ik sla een slag om de arm. We zijn nu immers niet het meest luie gezin op deze wereld. Maar ik ga een poging wagen om dit goede voornemen te laten slagen.
