Het is even afkicken van de gratis mayo, gratis kraanwater en allerlei gratis opties in de restaurants. Van alles wat mogelijk is, ook als het niet op de menukaart staat. Afkicken van mensen die zomaar een praatje met je maken en alles willen weten over Nederland. Het is afkicken van altijd wc-papier en zeep op de (openbare) toiletten. Afkicken van vriendelijk winkelpersoneel. Het summum was wel bij Victoria’s Secret waar ik lipgloss ging kopen, die ik ook al op had:” Oooooh honey, I already thought you were wearing one of ours. It is soooooo glossy and shiny!” Mijn onderbroek (ook van hen, maar dat kon ze gelukkig niet zien) viel er bijna van af. Welcome back in Holland!
De vorige keer dat ik in de Verenigde Staten was, was Obama nog president en heb ik stiekem staan zwaaien bij het Witte Huis. Misschien keken hij of Michelle net naar buiten. Nu ten tijde van Trump was ik iets huiveriger, maar het viel al met al mee. In Californië zijn ze enorm progressief, rijden er meer Tesla’s rond dan ik ooit bij elkaar heb gezien en staan er zoveel windmolens in de buurt van Palm Springs, dat je de hele staat van elektriciteit kan voorzien.
Amerika intrigeert me al sinds de verre voorloper van 3 op Reis, Veronica goes America en Beverly Hills 90210. Ik heb, toen ik 16 jaar was, alle informatiefolders aangevraagd van een jaar high school of een talencursus in Los Angeles. Stille hint naar mijn ouders, die hem doelbewust niet oppikten. Vorige maand, 25 jaar later, reed ik dan eindelijk door Beverly Hills, op Rodeo Drive. De PC Hooftstraat verbleekt hierbij. Op naar The Getty Center met uitzicht op Bel Air (de Fresh Prince was niet zo mijn ding). En naar Venice Beach waar Baywatch werd opgenomen en ja, ik ben ook even de zee in gerend en het geheim is dat het heel lang ondiep is en je daardoor net zo elegant kunt rennen als Pamela Anderson. Klein detail: ik droeg geen oranje badpak. Maar er was wel een knappe baywatch met oranje redding plankje.
Het is helaas ook door het toerisme, waar ik mezelf ook schuldig aan maak, overvol in de nationale parken. Aziaten en Oost-Europeanen die vroeger niet achter het ijzeren gordijn vandaan konden komen, reizen nu net als wij dat het een lieve lust is. Begrijpelijk. Ik met mijn reiswee snap hen helemaal. In Yosemite is het filerijden naar het Glacier Point. De wachttijd om naar boven te rijden is er in het hoogseizoen tussen de 45-90 minuten. De shuttlebussen in Grand Canyon en Zion National Park rijden af en aan om de hordes toeristen van uitkijkpunt naar uitkijkpunt te brengen. De grootste en oudste sequoia boom zien is geen spirituele ervaring, maar wachten tot je snel een foto kunt maken, zonder dat er vreemde mensen op staan. Oude energieën en de levenswijsheid van de boom heb ik niet gevoeld in “the heat of the moment”. Ga je in Yellowstone The Old Faithfull geiser bekijken, dan moet je over 3 rijen dik heen kijken. Dat is niet handig als je 1.62m bent. Zo ziet dat er op tv nooit uit! Die presentatoren lopen alleen en verloren rond en ik vraag me af hoe ze dat klaar spelen.
De mega roadtrip naar de Verenigde Staten zit er helaas weer op. En ik ben inmiddels weer gewend aan de botheid in de winkels, de slechte service in de restaurants en collega’s die geen goedemorgen kunnen zeggen vanwege een ochtendhumeur/autisme/verlegenheid. Alles went.
