Zoals jullie wel weten, ben ik niet vies van het maken van reizen. In het digitale tijdperk is dat meestal met een muisklik geregeld en zo heb ik wel eens een reis sneller geboekt dan dat ik er goed over kon nadenken. Bij de laatste boeking ging dat echter niet zo vlotjes.
Deze zomer was ik bij C&A en nee, dat is geen kledingwinkel, maar dat zijn twee mede reisverslaafden die mij van informatie voorzien over toekomstige bestemmingen. Waardoor ik met nog meer inspiratie thuis kom, dan ik naar hen toe ging.
Zo had ik het plan gevat om rond carnaval (in 2020) het land te ontvluchten en naar Oman te gaan. Zij waren daar geweest, waren enthousiast en het draaiboek had ik in concept al klaar. De route, hotels, hightlights. Alles stond er al in. Terloops lieten ze nog even Japan zien en oh ja, ze gaan dit jaar ook nog naar Israël en Singapore. En toen was mijn verwarring compleet. Was Oman wel de beste keuze? Is het land niet een mix van Dubai, Jordanië, Egypte en Marokko? Mijn reisgenoten waren duidelijk: Oman zou het niet worden.
En tsja, Japan zetten we alvast voor voorjaar 2021 op de wensenlijst. Maar daarmee heb je nog geen vakantie om carnaval te ontvluchten. Het zou een cruise worden. Ja, zo door het Panamakanaal, langs Caribische eilanden. Te beginnen in Miami en eindigend in San Diego. En och, in die twee steden ook even een paar dagen verlengen om twee mini citytripjes te doen. Maar dat werd een te dure grap bij een cruise die 10 zeedagen had en bleek aan te meren in stadjes waar geen fluit te doen is. De rederij vermeldde dat zelfs op de website. En zo zijn we terug bij af. Israël dan? Mwah, daar is het in februari toch nog aan de frisse kant. Singapore dan doen?
Ok, we gaan Singapore uitzoeken. Vlucht en hotel. Maar door de bomen zie je het bos niet meer en de prijzen rezen de pan uit. Hotelrecensies die elkaar tegenspreken en waar mijn reisgenote zenuwachtig van werd. Dit leidde uiteindelijk tot niks. Totdat ik uiteindelijk terecht kwam bij de ouderwetse Neckermann, de Belgische dan wel. Omdat ik daar in het verre verleden goede ervaringen mee had. Na jaren zelf reizen samenstellen, routes uitstippelen, tickets voor tours met of zonder Indianen boeken kwam ik via internet uit bij een vestiging die toevallig donderdagavond open was en die me telefonisch te woord stond. In Zwijnaarde, of all places. Daar hielp Lieselot, mijn reddende reisengel, me perfect en aan het einde van de avond was de reis geboekt, met de beste vlucht en een mooi hotel tegen een zeer nette prijs.
De zomer ging voorbij en het werd september en Thomas Cook ging failliet. Deze sleepte Neckermann mee in het faillissement, zowel in Engeland, Nederland, Duitsland als in België. Ik volgde de Belgische berichtgeving op de voet. Het Garantiefonds Reizen in Brussel had het zo druk dat eerst de noodgevallen werden geholpen en ze verder niemand telefonisch te woord konden staan of andersoortige mails konden beantwoorden. Ik durfde Lieselot niet lastig te vallen, want er waren wel meer dringende gevallen. Zij zou zelf immers ook nog ontslagen worden. En net op het moment dat ik alle bewijsstukken voor het Garantiefonds Reizen wilde gaan scannen, kwam er een mail binnen van Lieselot. In haar letterlijk laatste werkuur. De reis was geboekt via partnerorganisatie Expedia en die waren buiten het faillissement gebleven en onze reis zou 100% door gaan. Dat wilde ze me even laten weten en me geruststellen. Zij en al haar collega’s zijn inmiddels hun baan kwijt. Dat is zuur. De reisbranche gaat de laatste jaren niet lekker, doordat het zo gemakkelijk en goedkoop is geworden om zelf alles te boeken via internet. Iets wat ik normaal ook doe. Ik hoop dat er een overname komt en dat alle oud-werknemers een nieuwe baan krijgen. Want als ik met Carnaval bij Marina Bay zit, voelt het toch wat raar dat ik daar ben en dit allemaal is gebeurd. Maar bij deze: Lieselot en alle collega’s dankjulliewel! Uiteindelijk gaan mensen de menselijke service bij internetaankopen missen en komt er wellicht een omwenteling.
